Πόσοι απο εσάς θυμάστε την πρώτη σας αγάπη; Είμαι πεπεισμένος πως όλοι.
Είναι τα πρώτα συναισθήματα που νιώθουμε για ένα άλλο πρόσωπο ,όχι σε φιλικό επίπεδο. Είναι οι πρώτες εντάσεις που νιώθουμε στους χτύπους της καρδιάς μας…
Με αυτόν τον έρωτα συνδιάζουμε μετά τα πάντα ,το αγαπημένο μας τραγούδι ,το πρόσωπο της ,το βλέμμα της ,την χροιά της φωνής της…
Τι είναι όμως όλο αυτό; Είναι όντως μια αληθινή αγάπη ,αγνή που συνδιάζεται με έρωτα και πάθος ; Ή ένα ψεύτικο συναίσθημα που απλώς επειδή είμαστε στην ηλικία ,πρέπει να πιστέψουμε πως το νιώσαμε;
Θες να την βλέπεις ,να την ακους ,να της πεις ένα γεια ,σε κάνει χίλιες φορές πιο ευτυχισμένο αν σου μιλήσει κι αυτή ,αν το βλέμμα της σε χτυπήσει έστω και για ελάχιστα δευτερόλεπτα..
Είναι το πρόσωπο της ,όλη σου η δύναμη για να ξεκινήσεις την μέρα σου ,να δεις την ζωή με άλλο μάτι ,μέσα στον σχηματισμό της μορφής της ,διακρίνεις όλη σου την ευτυχία..
Νιώθεις έτοιμος να δωθείς ,να ξοδέψεις όλα σου τα συναισθήματα που έχεις ,να της δείξεις με οποιόδηποτε κόστος πόσο πολύ την αγαπάς..ή τέλος πάντων αυτό που νιώθεις για αυτήν..
Είσαι έτοιμος για το μεγάλο βήμα ,να χαθείς μέσα της ,να την διεκδικήσεις…και κάπου εκεί χάνεσε στην ανασφάλεια σου ,στο μήπως ,το ίσως ,το δεν…
Περνάνε χρόνια ,γνωρίζεις καινούριο κόσμο ,συναντάς πρωτότυπες καταστάσεις και όμως σε όλα βρίσκεις πάντα κάτι να το συνδιάσεις μαζί της ,να βρεις την αφορμή να την παρομοιάσεις με κάτι για να την ξαναφέρεις στο μυαλό σου,γιατί ποτέ δεν την άγγιξες ,ποτέ δεν μοιράστηκες αυτά που ένιωθες μαζί της ,ποτέ δεν της μίλησες για πάνω απο 3 λεπτά…επειδή η παιδική σου αγάπη ταυτίστηκε με απωθημένο και αυτό είναι που πονάει περισσότερο,αυτό είναι που σε κάνει να ζητάς με πάθος τα παιδικά σου χρόνα πίσω ,που παρακαλάς για μια δευτερη ευκαιρία…για να αλλάξεις όλα αυτά που άφησες στην μοίρα τους και τα έχασες..
Έφτασα κιόλας 27 χρονών…δουλειά ,ανεξάρτητη ζωή ,δικό μου σπίτι ,νέες εικόνες…κι όμως ακόμα την σκέφτομαι ,ακόμα χρησημοποιώ μεθόδους να μαθαίνω για αυτήν ,να κραταω γνωστούς ώστε στην πρώτη ευκαιρία που νιώσω έτοιμος να εμφανιστώ στην ζωή της ξανά και να την δικδικήσω. Παράλληλα όλα στην ζωή έχουν γίνει πιο μεστά ,πιο απόλυτα ,το χρήμα και το sex έχουν αντικαταστήσει την αγάπη και τον έρωτα και πλέον νιώθεις πως δεν σκέφτεσε με τον ίδιο τρόπο ,με γνόμωνα την καρδιά σου και αυτό που θα σε φέρει στην κάθαρση..
Θέλω να βγω μπροστά ,να της εμφανιστώ και να μπω στην ζωή της ,να την βάλω στην κθημερινότητα μου ,να χρησημοποιήσω το θράσσος και το θάρρος που μου έλειπε τότε και να λειτουργήσει ως δύναμη..
Πάντα την χαρακτηριζα απωθημένο και δεν την ξέχναγα γιατί πάντοτε είχα σκοπό να την ξαναβάλω στην ζωή μου,πάντοτε σκεφτόμουν τρόπους για να την προσεγγίσω ,ένιωθα πως είναι τόσο μοναδική για μένα που θα έπρεπε να βρω έναν ιδιαίτερο τρόπο για να με δεχθεί …και είναι για μένα ,είναι το πλέον μοναδικό άτομο στην ζωή μου.
Και ας έκλαψα για εκείνη ,πόνεσα και μελαγχώλησα,αλλά αυτό δεν είναι απόρροια των αληθινών συναισθημάτων; Εκεί δεν κρύβεται η αληθινή αγάπη ; Για να αγαπήσεις σωστά δεν πρέπει να θυσιαστείς; Δεν πρέπει η χαρά να γίνει δάκρυ και το πάθος ,πόνος; Πως αλλιώς θα καταλάβεις πόσο πολύ την αγαπάς; Πως θα δείς μέχρι που μπορείς να φτάσεις για να την έχεις έστω και για λίγο κοντά σου;
Τι; Δεν είναι η αγάπη πόνος; Ίσως αλλά ένα δυνατό συναίσθημα πρεπει να τα συνδιάζει όλα..
Αυτό που πονάει περισότερο είναι ότι ποτέ δεν της έδωσα να καταλάβει ,δεν ήταν καψούρα ,αγάπη ήταν. Απωθήμενο αγάπης είναι..
Δεν με άκουσε ,γιατί δεν το προσπάθησα ,ίσως και να μην έμαθε ποτέ τι ένιωθα..
Χθες το βράδυ την ξαναείδα,επέλεξα να την ξαναδώ απο απόσταση για ακόμη μια φορά μετά απο πολύ καιρό…μόνο που..
Με είδε ,το είδα ,ένιωσα το βλέμα της να με καίει..ήρθε στους γνωστούς ,μιλούσε μαζί τους ,πάλι το ίδιο σχήμα ,πάλι προσπαθούσα να την ρουφήξω με τα μάτια μου ,να κρατήσω την εικόνα της για μήνες,χρόνια..
Μου μίλησε,είχα να ακούσω την φωνή της απο τότε…ντράπηκα,την είχα ξεχάσει ,θυμόμουν μόνο πως ήταν ,είχα σβήσει την φωνή της ,δεν την θυμόμουν
Κι όμως 1 λεπτό; 40 δευτερόλεπτα; Μου φάνηκαν υπεραρκετά και ένισα γεμάτος…με θυμόταν και αυτό μου αρκούσε,δεν είχε ξεχάσει το όνομα μου και αυτό με έκανε ευτυχισμένο..
Δεν θα μάθει ποτέ πόσο χάρηκα ,πόσο πολύ μου άλλαξε τα χρώματα της καθημερινότητας μου ,πήρα την εικόνα της ,την φωνή της ,το βλέμμα της και θα το έχω για πολύ καιρό ακόμα..
Όχι..δεν βρήκα ούτε τώρα το θάρρος να της μιλήσω,δεν με ενδιαφέρει κιόλας ,μου έφτασε που την είδα και ζωντάνεψε μέσα μου..
Για αυτό είναι και απωθημένο..δεν γίνεται πραγματικότητα ,παραμένει σκέψη και επιθυμία..
Τι; Ακόμα αναρρωτίεσαι στο ερώτημα του τίτλου;
..Αληθινά αισθήματα ,ανεκτίμητα όσι τίποτα άλλο..
My personal Corner 
Σχολιάστε